7. Nie dam rady tutaj dłużej mieszkać...

Aaaaa, przepraszam, że tak długo musieliście czekać,

ale ktoś był mądry i walnął nam próbne matury przed świętami, 

a ktoś jest jeszcze mądrzejszy i przed studniówką....

nieważne, życzę wam miłego czytania

i mam nadzieję, że polubicie Gabrielę. :-)

Zaczynamy się łączyć i dzięki Willow za pomoc ;-)

nie przedłużając, zapraszam na rozdział :-D

***

- Łapać tą wiedźmę! - Oddychaj, tylko spokojnie, ci mili ludzie nic ci nie zrobią…- Na stos z nią!

A może jednak.… Szybko złapałam moją torbę podróżą i wyskoczyłam przez okno. Mam szczęście, że mój pokój jest na parterze. Nikt mnie nie zauważył, więc założyłam na głowę kaptur i spokojnym krokiem zaczęłam kierować się w stronę lasu. Tylko tam mogłam czuć się bezpiecznie, a nikt nie jest na tyle głupi, żeby iść w stronę lasu Berh.

             Według legend, jest zamieszkiwany przez tajemnicze istoty, które potrafią jednym spojrzeniem zabić. Ja wiem, że to nie jest prawda. Wychowałam się w tym lesie tak jak moi przodkowie. Moi rodzice byli wspaniałymi ludźmi, niestety  ich nie pamiętam. Zamarli zanim skończyłam dwa lata. Zajęła się mną babcia i to ona nauczyła mnie wszystkiego o naszej rodzinie i darze, jaki jest przekazywany z pokolenia na pokolenie. Moja babcia, Gertruda, była najlepszą zielarką w Nasturii. Nawet sam król przychodził po lekarstwa do niej, ale od jakiegoś czasu wszyscy patrzą na nas krzywo. Babcia nie potrafiła wytrzymać tych spojrzeń i zachorowała na serce, a ja zostałam sama. Dziś minął rok od jej śmierci i chciałam ozdobić nagrobek jej ulubionymi kwiatami. Każdy zielarz ma swój kwiat „obronny”; dzięki nim żyjemy i mamy większą siłę. Mój to dzwoneczek księżycowy, ulubiony kwiat babci. W naszym domu było zawsze ich pełno, a ja uwielbiałam je dla niej tworzyć. Niestety, gdy tworzyłam kwiaty ktoś mnie zauważył i tak wracam do momentu mojej ucieczki.

            Większość osób myśli, że nadprzyrodzone istoty to same legendy, ale gdy już się je spodka na drodze, to trzeba się ich jak najszybciej pozbyć. To, że czegoś nie znamy nie znaczy, że jest złe! Niestety nie wszyscy podzielają moje poglądy i tak kończy się moje życie w Nasturii. Nie dam rady tutaj dłużej mieszkać, za dużo wspomnień…

***

            Rośliny są jak ludzie, a może nawet prostsze w zrozumieniu. Nie kieruje nimi żądza władzy ani chciwość tylko chęć zdobycia wody i słońca. Nie potrzebne są im pieniądze, ani piękne stroje, bo każdy jest wyjątkowy na swój sposób i umieją to pokazywać, a nie chować. Przez dziewiętnaście lat nauczyłam się wiele o ludziach i roślinach. Dzieli ich głęboka przepaść, która z każdą nowo poznaną osobą robi się coraz większa. Dlatego zdecydowałam się udać do miejsca gdzie magia nie jest czymś dziwnym. Tuż przed śmiercią, babcia opowiadała mi, że w Arendelle żyje królowa, która ma moc lodu. Jej magia jest czymś normalnym, więc może tam będę akceptowana?

            Najszybciej dostać mogę się przez morze, więc udałam się do miasteczka portowego, ale tuż przed wyjściem z lasu zrobiłam parę wiązanek. Może jeśli sprzedam kilka starczy mi na bilet. Stanęłam tam gdzie ludzie handlowali przedmiotami codziennego użytku i zaczęłam zarabiać.

            Jak się okazało, ludzie lubią kwiaty i zarobiłam tak dużo pieniędzy, że starczyłoby mi na dwa bilety. Nie czekając dłużej pobiegłam w stronę jedynego statku, który płynie do Arendelle. Zapłaciłam za miejsce i udałam się na dziób statku, gdzie w oddali widać mój cel.

- Już niedługo będę wolna.- z uśmiechem na ustach poszłam w stronę skrzyń, gdzie było wolne miejsce. Oparłam się o jedną skrzynię, która była zadziwiająco ciepła, aż za ciepła. Szybko odskoczyłam poparzona od skrzyni i w samą porę bo ta zapaliła się niszcząc część ładunków. Nie obyło się bez krzyków paniki innych odgłosów, ale mnie najbardziej zaciekawiła postać, która stała w tym samym miejscu, co wcześniej ciepła skrzynia. Dziewczyna wygląda na co najmniej szesnaście lat, a jej kruczoczarne włosy nie wyglądały jakby ogień ich dotykał.

- No nie, znowu to samo. – nieznajoma spojrzała na mnie przerażonymi oczami, które wydają się nie mieć tęczówki. Nie wiem czemu, ale od razu poczułam do niej sympatię i nić porozumienia. Nie tracąc dłużej czasu pognałam w jej stronę. Chwyciłam ją za rękę i pociągnęłam na przeciwną stronę statku. Miałyśmy szczęście, bo kiedy stanęłyśmy kapitan i reszta załogi wybiegła spod pokładu.

- Dzięki – nieznajoma uśmiechnęła się do mnie, a ja siłą posadziłam ją na pokładzie.

- Podziękujesz jak nie zwalą tego na nas, a teraz siedź cicho i udawaj przerażoną. - usiadłam obok niej i przytuliłam się do niej delikatnie. Tak jak się spodziewałam chwilę później przybiegł do nas jeden z załogi i zapytał czy wiemy coś o tym pożarze. Zaprzeczyłyśmy.

- Dobrze, ale nie przypominam sobie ciebie.- spojrzał na czarnowłosą dziewczynę

- To moja przyjaciółka, miałyśmy właśnie iść zapłacić za jej bilet, ale zauważyłyśmy ogień i się przestraszyłyśmy. - nie wiem, skąd to mi przyszło do głowy, a co najważniejsze jakim cudem odważyłam się na takie kłamstwo! Na szczęście uwierzył nam i zabrał ode mnie zapłatę za rejs nieznajomej.

- Dobra, teraz wielkie dzięki. – uśmiechnęła się do mnie, a ja to odwzajemniłam.

- Jestem Gabriela i myślę, że mamy coś ze sobą wspólnego. – mrugnęłam do niej i wyczarowałam na dłoni mój symbol. Dzwoneczek księżycowy. 

___

Oddaję pióro mądrości i weny następnej osobie 

^.^